woensdag 19 december 2018

Laatste blog van 2018

Nog een paar dagen, dan zijn alle bladzijden van 2018 vol en beginnen we aan een nieuw jaar.

Het was een bewogen jaar: een jaar waarin we afscheid namen van dierbare mensen, een jaar met veel zorg en een jaar waarin ik regelmatig flink moest knokken om overheid te blijven.

Gelukkig was het ook een jaar met heel veel mooie momenten! Wandelingen in de duinen, het bos of over het strand.

Mooie ontmoetingen met mensen, verbindingen kunnen maken op vele vlakken.

Demonstraties op scholen, de ‘Walk voor veterans’ en de vele andere activiteiten die op mijn pad kwamen.




En natuurlijk niet te vergeten de prachtige documentaire Buddy gemaakt door Heddy Honighmann.

Wat een voorrecht om hieraan mee te mogen werken en zo het werk van hulphonden meer bekendheid te geven.

Het is een zegen dat er gelukkig nog steeds zoveel mooie momenten in het leven zijn!

Daarom kan ik - samen met Kaiko - zeggen: “Vol vertrouwen 2019 in!“ 
Jullie ook?
Fijne feestdagen!




zondag 25 november 2018

Buddy



Hoe schrijf je in één blog over alles wat er de afgelopen weken is gebeurd. Waar moet ik beginnen... Het is zoveel...
Het begon met de voorbereidingen voor de première: lange jurk klaar, Kaiko naar de trimmer en natuurlijk een strikje voor op zijn tuig.

Nog even samen knuffelen voor we op pad gaan

De Rolmobiel stond keurig op tijd klaar en daar gingen we, op weg naar het mooie oude Tuschinski theater in Amsterdam.

Toen de eerste beelden van de film getoond werden, kregen we toch wel een beetje de rillingen. Want het was toch wel heel spannend wat ze zouden laten zien.
Ruim vier dagdelen waren we hier bezig met de opnames.

 En je weet dat er bij deze producties meer niet, dan wel wordt gebruikt.... Dus tja...wat krijgen wij en alle mensen die de film gaan bekijken te zien…


Maar de trailer was al veel belovend.



Het was muisstil in de zaal. Iedereen zat te kijken naar wat de hulphonden, ieder op hun eigen manier, betekenen. Zo mooi om te zien hoe het werken van Kaiko in beeld werd gebracht.
Ook zorgt de krullenbol - zoals altijd - voor ontspanning bij het publiek. Als - onder luid geratel van de printer – er een print tevoorschijn komt en Kaiko deze keurig naar de achterkamer brengt (waar ik op bed lig) wordt er in de zaal gelachen!

Zes honden met allemaal een eigen taak, zes levens met ieder een eigen verhaal...
zo mooi en respectvol in beeld gebracht.

In de media werd het zo beschreven:

“Buddy is een ode aan de vechtlust van de hoofdpersonen en een liefdesportret van de diepe band tussen mens en hond.”

Nog bijna niet bijgekomen van alle indrukken van deze dag, gingen we weer op pad, wederom naar Amsterdam. Nu naar de oude Westelijke Gasfabriek voor de opnames van De Wereld Draait Door. Samen met de medehoofdrolspelers Zeb (en zijn moeder Mandy) en Hans mochten wij daar vertellen over deze prachtige documentaire.




Ook hier steelt Kaiko door de show door naar zichzelf te kijken :-) 


Trots op Heddy Honigmann en haar team en de wijze waarop zij de film in elkaar hebben gezet.


Dankbaar dat ik hieraan mee mocht werken.

We gaan over straat als een slak: op ieder moment worden we aangesproken 😄 Mensen zijn geraakt door het verhaal. En het is heel duidelijk dat men nog niet half niet weet hoe waardevol een hulphond is.

Vanaf 3 januari gaat deze mooie film draaien in alle bioscopen door het hele land.
6 januari in de fimschuur Haarlem, een thuiswedstrijd voor ons!

Hulphonden worden met deze documentaire terecht in de schijnwerpers gezet. Voor veel gebruikers- zoals ikzelf - zijn zij onmisbaar!

Kaiko geeft mij vrijheid! Hij is mijn ADL-er, mijn Butler, mijn verpleegkundige maar bovenal:

Mijn Maatje!!!






Haarlems Dagblad 16-11-2018



In dit fotoalbum: Fotoalbum Buddy alles foto`s bij elkaar. Met dank aan Ondine de Hullu

Recensie`s Buddy

Intervieuw volkskrant met Heddy Honigman





Ook al in Toronto 🤣


De link werkt niet, Sorry. dus hieronder de tekst.
This is the quiet intimacy so skillfully documented throughout Heddy Honigmann’s film, which makes its Canadian premiere at Toronto’s Hot Docs Film Festival April 26. There is no sweeping score, no dramatic voice-over, no overt attempt to pull your heartstrings. The viewer is simply in the room, with a blind woman and her dog, listening to music. Or in bed with an autistic boy singing to his dog, as he copes with his anxiety. Or in the park with a veteran who has post-traumatic stress disorder, and his dog, who gives him the confidence to be out in the world, if only for moments. Or in the kitchen with a mobility-limited woman, and her dog, who injects her with medicine then gets the creamer out of the fridge for coffee. Yes, really.
To direct a film about six service dogs and their odds-defying humans and not fall into emotional traps is the true sign of an expert documentarian.
“This is the beautiful gift you get when you approach filmmaking with open eyes,” Honigmann says over phone from her home in the Netherlands. “Going in, you don’t have ideas of scenes of what you want to happen. You simply show the scenes as they happen.”
(...)
The grief – I could feel it, myself,” Hongmann says. “We all know what they were feeling because we have been there, too. But in the same sense, we will also never know, because these relationships, with every human and every dog, are unique.”
Buddy is about extraordinary dogs and also extraordinary humans, no doubt. They have not been dealt easy cards, and they all, in their own way, press on. Yet the film is also about the about the simple connection we all can find in dogs, and the ordinary moments – the walks, the bedtimes, the sofa hangouts – that we hold onto, forever. It’s all magic, and we are all so lucky “.

Over deze website
THEGLOBEANDMAIL.COM
A quiet intimacy is skillfully documented throughout Heddy Honigmann’s film Buddy, which makes its Canadian premiere at Toronto’s Hot Docs Film Festival April 26


zondag 23 september 2018

September

September is altijd het begin van het nieuwe seizoen.

Activiteiten beginnen weer en zelfs de kerstliederen worden uit volle borst gezongen door het projectkoor voor de kerst.

Maar we hadden ook nog heerlijk een weekje vakantie: een weekje weg met de Prins Willem Alexander
 
We voeren vanuit Kampen naar Hoorn, Zaandam, Dordrecht, Zierikzee, Middelburg naar Vlissingen.









Zon, wind, mooie luchten, een kopje koffie of thee en een boek... wat wil en mens nog meer…






Een overzicht van de week in beeld



Na deze heerlijk week thuis gekomen op vrijdag, liepen we zaterdag 22 september de Walk4 Veterans




Een mooie tocht door de bossen van Doorn, waarbij de opbrengst voor Hulphond was. 

Op de helft werden we verwend met lekkers, en wat om de dorst te lessen. En konden de honden ook even drinken en uitrusten.


Peter van Uhm, oud-commandant der strijdmachten, mocht als ambassadeur van Hulphond de cheque van  €11500 euro in ontvangst nemen.
Hiermee kan weer een aantal honden aan de opleiding beginnen.
Super mooi om te zien met hoeveel enthousiasme er gewandeld werd en hoeveel mensen zich hadden ingezet om dit bedrag mogelijk te maken!
Ook degene die mij persoonlijk gesponsord hebben, reuze bedankt!  Ruim €300  




donderdag 23 augustus 2018

Workshop Body en Mind

Gewoon omdat het zo leuk is om ook andere dingen met je hond te doen naast het werken, volgden we gisteren een workshop Body&Mind bij Wereldhond in Hillegom

donderdag 9 augustus 2018

Toegankelijkheid


Regelmatig lees en hoor ik, in kranten en in de media, iets over toegankelijkheid. Het valt mij op dat dit vaak gaat over het ONtoegankelijk zijn. Rolstoelgebruikers die een pand niet kunnen betreden, winkels of restaurants die een hulphond weigeren en noem maar op.

Vaak komt het niet tot een oplossing met als gevolg veel frustratie.

De afgelopen maanden maakte ik het anders mee.
Bij Albert Heijn in Haarlem werd het zelfscanplein opnieuw ingericht.

Bij de opening was iedereen enthousiast, wat een verbetering. Ruimte om je mandje met boodschapjes en je tas kwijt te kunnen, als je een paar boodschappen hebt niet meer in de rij staan maar je boodschappen zelf even scannen, veel meer zelfscankassa’s.
Kortom: ruimte en overzicht. Tevreden klanten.

Toen ik het zag werd ik niet zo blij. De zelfscanplekken waren zo ingericht, dat je als rolstoelgebruiker er nu niet goed meer bij kwam. En de pinautomaat was helemaal onbereikbaar, en tja, dat is toch wel een essentieel iets.
Ook als rolstoelgebruiker moet je betalen :-)

Na wat gesprekken met klantenservice, kreeg ik bericht vanuit het hoofdkantoor van Albert Heijn in Zaandam. De vraag was of ik mee wilde werken om een proefopstelling te maken, die ze dan in het hele land zouden kunnen uitvoeren. 

Daarnaast kreeg ik excuses van hun kant omdat ze niet aan de toegankelijkheid hadden gedacht.
Hoe netjes!

Een voorbeeld dat het vaak geen onwil is, maar onwetendheid, er gewoon even niet bij stilstaan.


In de weken daarna werd er hard gewerkt. Uiteindelijk samen met de dames en heren van het hoofdkantoor van Albert Heijn deze zelfscan in gebruik nemen.

  


Er worden nog wat kleine verbeteringen aangebracht en het probleem is opgelost.Er bleef voor mij nog een klein probleempje over, maar daar heeft het personeel mij keurig mee geholpen. Om de poortjes te openen heb je het bonnetje nodig en dat zit zo hoog dat ik het net niet kan pakken.

Maar sinds vandaag is ook dat probleem opgelost 😄😄Kaiko  springt omhoog, pakt het bonnetje, en samen kunnen we Albert Heijn verlaten.


Wat mij betreft: Albert Heijn, jullie zijn er echt voor iedereen! 

vrijdag 27 juli 2018

Dorst

Nederland zucht onder tropische warmte. Al wekenlang is het droog en warm. Je gaat je tempo er op aanpassen, en maakte de wandel rondjes  ‘s morgens vroeg  en ‘s avonds laat. En dan is het prima te behappen.


Overdag is er maar een advies: veel drinken en je rustig houden. Krullenbol doet daar ook aan mee. Hij ligt koel in een hoekje, kluift een gevulde Kong uit de diepvries leeg.



Ik moet eerlijk zeggen: het is wel echt vakantie gevoel!
Maar ondanks dat vakantiegevoel werkt Kaiko ook gewoon door.

Een van de taken die veelvuldig wordt uitgevoerd door hem is het halen van drinken als ik op bed lig. De gevulde doppers start klaar en "mijnheer de butler" 🤣 brengt ze, op verzoek, keurig naar mij toe.
Dat moest wel even op de film ☺


maandag 25 juni 2018

Mijn rolstoel en ik


 Uit de beurskrant van de firma Commandeur 

Na een lange wandeling door de duinen zit Ik boven op een duintop en  kijk uit over de zee.
Kijkend naar de fascinerend golven en de ruimte om mij heen, kijk ik ook naar mijn rolstoel en denk: hoe blij kun je zijn met een hulpmiddel. Natuurlijk ging ik ook liever lopend door het leven, maar als dat toch niet zo is, dan maken we er samen het beste van.

Mijn rolstoel en ik, een onafscheidelijk duo. Waar ik ga, gaat hij. en andersom.
Door hem kan ik naar buiten, kan ik heerlijk struinen door de duinen, samen met mijn hulphond Kaiko, en kan ik activiteiten voor de
stichting Hulphond doen zoals gastlessen op school, demonstraties of lezingen voor de Rotary of andere verenigingen.
Maar... door mijn rolstoel kan ik ook gewoon, heel simpel, mijn kopje thee of koffie uit de keuken halen.\
Zonder mijn rolstoel ben ik nergens!

Het is dan ook elke keer weer spannend als er - na jaren - een nieuw exemplaar moet komen, je bent verknocht aan elkaar. Je kunt met elkaar lezen en schrijven.
Dat was ook zo met mijn Balder rolstoel en ik. We wisten wat we aan elkaar hadden en we kenden elkaar door en door.
Toen hij tot de draad toe versleten was moest er iets anders komen.
Een Balder was helaas, door diverse oorzaken, geen optie meer en zo kwamen we terecht bij de firma Commandeur.

Een Roltec Viper moest de opvolger van de Balder worden.
Een spannende stap, want ja... je weet wat je hebt en je weet niet wat je krijgt.

De deskundigen van het team van Paul Commandeur hadden snel doordat de stoel aan nogal wat eisen moest voldoen.
Een groot voordeel is dat ze de aanpassingen in eigen hand hebben, de  lijntjes zijn daardoor kort en alles vlot kan geregeld worden. (De goedkeuring had al lang genoeg geduurd helaas...)

 Het was natuurlijk wennen, maar ik kan nu zeggen dat ik super blij ben met de Viper. Hij is compact, wendbaar en sterk.

 Na deze mijmering is het weer tijd om verder te gaan, we pakken ons boeltje bij elkaar en gaan de terugweg aanvaarden. We lopen samen heerlijk door de duinen terug.

 Mijn Roltec en ik, we gaan samen de komende jaren mooie momenten beleven, daar eb ik alle vertrouwen in.


De reuze clicker


Afbeeldingsresultaat voor clicker hondAls hulphond ben ik opgevoed met de clicker en het ‘Yes-woord’... Daarmee hebben ze mij, in de opleiding bij hulphond, alle dingen aangeleerd en nog gebruikt mijn vrouwtje het vaak.
Yes of het geluid van de clicker betekend: Goed gedaan en daarna volgt altijd een brokje.

maar wat mij zaterdag toch overkwam:
Ik was met Erna en Ondine naar het taptoe in Rijnsburg, waar de kleinkinderen van Ondine meespeelden in de Jong Flora band.
We hadden een geweldige plaats aan de rand van het veld. Ik kreeg een kluif op een kleedje en gedroeg me natuurlijk zoals altijd hulphond waardig.

Toen de show van de Jong Flora Band begon, werd er hard op een fluit geblazen als teken dat de show begon. Ik schrok me een hoedje je en gaf een blaf. Precies op het moment dat het hele stadion stil was. Iedereen moest er wel om lachen.
Daarna keek ik, al kluivend, wat rond.


Voordat de grote band uit Leiden op kwam, werden er vlak voor mijn neus allerlei instrumenten neergezet. Een grote trom, een enorme gong, en nog een kar met allerlei andere slagwerk.




Bij de eerste klap op die reuze gong, (Het leek wel de opening van de beursgang) dacht ik: ”Wat is dit..???”
Maar meteen kreeg ik een brokje van Ondine.
En weer kwam er een klap en weer volgde er een brokje..
En zo ging dat maar door. Was dat zo iets als clickeren?  Maar dan met heel veel lawaai?
En steeds zeiden Ondine en Erna ook dat ik het goed deed en stil was...ja, wat wil je met zo,n bijzondere clicker training.....

Na een klap of 10, en dus 10 brokjes, keek ik goed naar de meneer die dat reuze instrument met heel veel lawaai bespeelde... Zou hij er weer op gaan slaan? Dan kreeg ik weer een brokje 😄😄

Leuk hoor zo’n  reuze clicker instrument!

zondag 17 juni 2018

Vakantie - Oppe winckel

Wat hadden we een  heerlijk midweekse naar Posterholt. We verbleven in het, goed aangepaste, vakantie appartement  van Oppe winckel.

Bij aankomst werden we door Marianne verwelkomd met koffie  en een heerlijke stuk Limburgse vlaai.
We wandelde door het mooie Limburgse landschap, survivalde door Nationaal park de Meinweg en zaten natuurlijk vast in het mulle zand 😅
Gelukkig konden we met de wandelkaart kaart als "rij plaat" en de duw kracht van mijn wandelmaatje weer los komen. De 2 kilometer die daarop volgde moet u zich zo voorstellen....Ik in volle vaart door het zachte zand van hard stuk naar hard stuk.  Mijn vriendin met Kaiko rende achter mij aan om, als ik weer vast dreigde te komen zitten.....een duw mee te geven. Zij had haar workout wel gehad voor die dag. We waren blij dat we bij de verharde weg kwamen maar het was een geweldig mooi stuk 😁
Krullenbol vermaakte zich ook super, rennend door het bos of heerlijk scharrelen en spelen op de binnenplaats. Allemaal andere luchtjes....uren snuffelen.....heerlijk! ( en ook zo mooi om te zien dat hij in een vreemde omgeving gewoon doorwerkt!)

Een korte impressie van deze dagen.


zondag 6 mei 2018

"Te gek, die beesten kunnen zelfs injecteren"

Een gesprekje al rijdend onder het viaduct:
Loop ik vandaag met Kaiko, richting centrum, het viaduct onder het spoor door, fietst er een dame langs mij heen en roept : ”is dat zo’n soortement hulphond .?“
Waarop ik antwoord: “Ja zeker een hele echte zelfs….”😊
Waarop de dame zegt: ”Ik heb een gesprek erover gehoord op de radio maandag, ik ben meteen donateur geworden”
Waarop een jongeman die langs ons heen was gefietst naar achteren brult: “ik ook, te gek die beesten kunnen zelfs injecteren !“
Met een glimlach rij ik weer door, genietend van de zon en zo,n gesprekje.
Hulphond Nederland

vrijdag 4 mei 2018

Het was me het weekje wel.


Het was me het weekje we; Een volle week maar met een grote diversiteit aan activiteiten.

Maandag ochtend begonnen we met het radio programma spraakmakers op NPO. Dit keer niet als luisteraar maar als gast.
Samen met Peter van Uhm mochten wij in een klein half uur weer wat meer bekendheid aan de stichting geven.




Wat een bijzondere ervaring om hieraan mee te mogen werken 
Oplettend....





Gaat het goed?

Maandag avond stal Clown krullenbol wel even de show op koor. Had hij wat af te reageren misschien?
De hele avond lag hij heerlijk slapen, terwijl wij druk aan het repeteren waren voor ons slot optreden in juni. 
Rustig slapend totdat....
Aan het eind van de avond wilde onze dirigent even luisteren hoe het nu echt klonk. Hij liep naar de achterkant van de kerk. Nu moet je weten dat het altijd erg lastig is om toonhoogte te blijven, als er geen muzikale begeleiding meer is. 

De alten zakt wat meer dan de sopranen en het gevolg was dat het zeer onzuiver was. 😜 
Kaiko stond op, klapperde met zijn oor, keek eens in het rond, klapperde nog een keer zijn oren wat mij elkaar trekken, en toen was het voor hem genoeg. 
Hij pakt jas van onze dirigent,  loopt er mee naar de achterkant van de zaal en legt hem demonstratief voor zijn voeten neer. 
Krullenbol had bepaald dat het genoeg was voor die dag, en dat het niet meer aan te horen was  😏 

Het hele koor inclusief dirigent moest zo vreselijk lachen dat we ook maar gestopt zijn.  


En dan moeten er  in zo’n week ook nog de gewone dingen gebeuren, Kaiko deed gewoon keurig zijn werk. Alleen wilde hij wel heel graag dicht bij mij zijn. 
De week was te vol geweest en hij hield me strak in de gate...
Dit had tot gevolg dat hij strak tegen mijn bed aan bleef  liggen, ook toen de fysiotherapeut mijn benen door moest bewegen. Krullenbol waakte over mij....

Ik blijf echt dicht bij mijn vrouwtje liggen vandaag hoor!


En vanavond : 4 mei, de herdenking bij het monument in het park.
In alle rust ging hij in de drukte naast mij liggen. Indrukwekkend zoveel jongeren erbij waren.



Vrijheid, aan het begin van de week had ik het over mijn vrijheid die Kaiko me geeft. 

Vanavond hadden we het over vrijheid in bredere zin. 

Wij mogen leven zonder oorlog, zonder vervolging, laten we dat zo houden!




dinsdag 9 januari 2018

Oud en Nieuw

De  Jaarwisseling brachten we door op Mennerode in Elspeet.
Gezellig met elkaar zingend het jaar uit, Mooi mee genomen was dat op die plek geen vuurwerk afgestoken mag worden.
We hadden een goede tijd met elkaar.
Ook genoten we van de bossen zo dichtbij.
Het was in het bos vreselijk nat en de modder zat ongeveer in mijn oren 😄


Heel fijn is dat ik, als hulphond, altijd overal naar toe mee mag.
En zo mocht ik ook mee als vrouwtje ging eten.

In restaurants zijn verpakkingen ook vaak erg lastig.
Daarom werd het tijd om ook daar maar eens "een pootje" te helpen...

Iedereen, maar wijzelf eigenlijk ook, waren stom verbaasd toen er een boterkuipje voor mijn bek werd gehouden en ik het in een keer opentrok.